Hadi Be İki Göz'üm

 Değiştin sen aslını beylere, madamlara

Aç artık sen koynunu yasak, günah adamlara

Salın da git boyunu   b/Beyoğlu  görsün

Baksan da sevgiyi göremeyecek kadar körsün

Seni “insan” yapmaz entel masalarına meze olmak

Bir adamdan boşalıp,  öteki adama dolmak

Sana mı kaldı bu halka  zulmü bitirmek

Tek yaptığın kendini daha çok yitirmek

Üç beş zengin veledine ABC’yi öğret

Onurmuş, haysiyetmiş; ne olacak siktir et

Nasibini almamışsın azıcık ardan, namustan

Anca bön bön bakarsın, yüzdüğün pis fanustan

Hadi şimdi utan da eğ başını önüne

Allah ıslahat versin şu kahpelik yönüne...

ses üstü hızda düşünmeceler

Aynaya bakınca sağın sol solun sağ görünür.Sen için de, aynadaki sen için de her şey farklı. Hangisi gerçek bilemezsin.

Soma'ya...

Söyleyecek çok şey var kardeşim,
Neresinden başlasam da anlatsam.
Gündüzü olmayan adamları bilir misin
Sabah namazında geceye başlayanları
Güneşini alnında taşıyanları?
Orak-çekici duymuşsundur da
çekiç sallamak nedir bilir misin?


Şimdi çekiç sesleri yok derinlerde
Sessizlik kapladı her yeri
Kara gözlü kara yüzlü insanlar kara bahtlı oldular
dilim varmıyor kardeşim
öldüler diyemem, sen söyler misin?


"1862'de İngiltere'de,
1906'da Fransa'da..."
Sus, konuşma
Rakam değilim ben
Rakam değiliz biz
Rakam değil onlar
Rakam sizsiniz
550'siniz
Bilmem kaç "sadece" bakanlı kabinesiniz
Hepiniz sütten çıktınız
Madenlere giremezsiniz.
Bırakmaz zaten sizi çekiç kazma tutan eller
Yerin üstünü yediniz
Altını da kirletemezsiniz.


Çıkarma kardeşim çizmelerini
Ayakların kirlenmesin...


Daldım lafa unuttum seni kardeşim
Sahi
Yerin yedi kat dibinden
Ekmek çıkarsam
Yer misin?

Fasılartesi

Ayvalık'ta bir yazlık sinema,
En ön koltukta sen ve ben,
Ayvalık bu mevsimde sıcaktır ama,
Bir serin düş sabahındayız sen ve ben.

Perdede izleri var bir eski şarkının,
İlk notasını tekrarlıyoruz sen ve ben ,
Girince eşiğinden bu eşsiz kapının,
Gül yaprakları topluyoruz sen ve ben.

Üsküdar Beşiktaş vapuru aheste,
Bir İstanbul yağmurunda ıslanıyoruz sen ve ben,
Martıların dilinde Bizans' tan kalma bir beste,
Her çığlıkta kendimizi buluyoruz sen ve ben.

Saat kulesi, güvercinler ve Körfez;
Birbirine dolanmış ellerimizle sen ve ben,
Bir çocuktur yazgımız kimse bilmez,
Güzden yaza dönmüşüz sen ve ben.

Uzaktadır vuslat elbet bilirim,
Hasreti anlatamam sana ben;
Sağım solum, derdim, dermanım, sevgilim;
Mutluluğa hapsolmuşuz sen ve ben...

Bir Fincan Kahvenin Kırk Yıllık Acısı Vardır...

Kırk yıllık acısı kalacak bende biliyorum

Senle içilen bir fincan kahvenin

Buca sinemalarında sergilenen, düğümlenen

İzlenen, Sadri Alışık filmlerinin.

Sana gelirken yolumu kesen

Utanarak başımı öne eğdiğim

Arkamdan anlamsızca gülen kahpenin

Acısı kalacak biliyorum….

Kırk yıllık acısı kalacak bende biliyorum

Üzerine konuştuğumuz Dostoyevski’nin

Nazım Hikmet şiirlerinin

Doğum günü hediyelerinin

Şarkıların

Mehtabın

Acısı kalacak biliyorum…

Kırk yıllık acısı kalacak biliyorum

Sensiz yaşanan yirmi yılın

Her ruhuma dalışında

Her şeyi bırakıp gözlenen yolların

Uzaklığından değil buğusundan bakamadığım camların

Acısı kalacak biliyorum…

Yok, hayır, kırk yıllık acı değil korktuğum

Kırk yıllık ömrüm olacak mı onu da bilmiyorum

Düşünde düşmekten

Gözünde sönmekten

Ve her günü seni anlattığım

Beraber solduğum

Başucumdaki çiçek için korkuyorum …

Beni dinlemezsin ya

Çiçeğin de mi  yok hatrı

“Üç-beş” ağaç için

Beraber çarpışmadık mı?

Sarsılıyorum...

Sarsılıyorum…

Kar

Ilık

Düşüyor

Pencereme

Yanmak da

Var

Gözlerinde

Ben

Üşüyorum

Sarsılıyorum…

Tarifini

İstemiyorum

Acının

Biliyorum

Kendimi

Sancının

Terkisine

Bırakıyorum

Gitmesine

Ne

Desem

Az

Unutulmaz

Bakışları

Hatırlıyorum

Sarsılıyorum…

Yürüsem

Gider miydi

Bilmiyorum

Yürüsem

Gidebilir miydim

Bilmiyorum

Bir

Yanı başımda

İki

Biraz uzağımda

Üç

Gözlerim arkamda

Dört

Dikkat!

Kırmızı

Gidemiyorum

Sarsılıyorum…

Kavşak

Kalabalık

Tanıdık

Dünyanın

Etrafında

Dönüyorum

Sarsılıyorum

Bir

Gözlerim ufukta

İki

Biraz uzağımda

Üç

İşte

Duvarların arkasında

Dört

Durmalıyım

Duramıyorum

Sarsılıyorum…

Hep

Büyüktü

Yüksekti

Zihnimde

Son

Kez

Yükseliyor

Gözlerimde

Ben

Sadece

Bakıyorum

Sarsılıyorum…

Bir, iki, üç, dört, beş

Hangi acıyı seçeceğimi düşünüyorum

Hangi acıyı seçeceğimi

Hangi acıyı

Hangi…

Sarsılıyorum…

Yal(ı)nızlık

Aciz bir acıma duygusu bırakır
Bu kör gözlerim baktığı her tende
Unutma
Binlerce kişiyle beraber ölsen de
Bir mezar
Yalnız tek bir "yalnız" alır...

NÂZIM'A NÂZİRE

"Orhan Tahsin dalkavukluğa devam ediyor hâlâ. 
İki yüzlülükle arkadaşlık sürdürülmez, dedi Orhan. 
Orhan Tahsin dalkavukluğa devam ediyor hâlâ." 
Bir blog sayfasında çıktı bunlar, dört bend üstüne, bembeyaz haykıran puntolarla, 
bir blog sayfasında, fotoğrafı yanında arkadaşın, kafası dumanlı 
Küçücük fotoğrafta gülüyor, ağzı kulaklarında, kafası dumanlı 
korkmanın, korkaklığın daniskası, evet daniskası. 
" İki yüzlülükle arkadaşlık sürdürülmez, dedi Orhan.
Orhan Tahsin dalkavukluğa devam ediyor hâlâ "

Evet, ben dalkavuğum,siz dostsanız, arkadaşlıktan anlıyorsanız, ben dalkavuğum, ben yancıyım. 

Dostluk,  yaptıklarınızsa; 
Aklınızla ve kalbinizle taptıklarınızsa dostluk, 
Dostluk, yüksek rakımlarda kıvranmaksa yalnızlıktan, 
Dostluk, soğukta it gibi titremek ve sırtından vurulmaksa yazın, 
Yapmadıklarımla itham edilmekse dostluk, 
Dostluk uydurduklarysa ağanızın,  
Her şeyi konuşup arkamdan, yüzüme gülmekse korkunuzdan

 
                            Benimki dalkavukluk. 
Yazın dört bend üstüne bembeyaz haykıran puntolarla : 
Orhan Tahsin dalkavukluğa devam ediyor hâlâ. 

Terk-i Diyâr

Her ayrılığa ayrı isim verilir bu coğrafyada

Trenle gidişler ritmiktir

Bir senfonisi vardır kulaklarda

Ve her ritim gibi

Bir sondan bir başka sona doğru

Tekrarlanmaktır tüm yapabildiği…

Otobüsle gidişler aritmetiktir

43 numaralı perondan mesela

Gidemezsiniz 44’e doğru

Terk edemezsiniz

Hiç kimseyi

İleriye doğru

Her şey matematiğe uygundur

Her şeyin başladığı  yerden

Geriye saymaktır

Geride bırakmaktır…

Uçakla gidişler

Gitmeler arasında en acizidir

Bir kere komiktir

Aslında gitmek bile değildir,

Gerinizde bıraktığınızla aynı şehirde bile olmak istemezken

Beraber altında durduğunuz

Gökkubbeye doğru yükselmektir,

“Buradan seni daha iyi görürüm” der gibi…

Terk edilişlerin en acısı

En gerçeği

Gidenin sırtına bakakalmaktır,

Yürür gider ve sen olduğun yerde kalakalırsın

Treninin

Otobüsünün

Uçağının

Rötar yapma ihtimali yoktur,

Uzaklaşırken her adımında yarınından

Yüzünü sana döndürecek söz yoktur….

Her ayrılığa ayrı isim verilir bu coğrafyada

Bir çoğu gitmektir de

Gidenin arkasından bakmak…

İşte o terk edilmektir….

Kalp Sesi

Tanrım, bu sesi seviyorum...

Zamanımızın çoğu bir şeyleri sevmek, sonra daha az sevmek, sonra sevmemek ve sonra nefret etmekle geçiyor. Bu kadar uğraştıktan sonra sonucun hep aynı olması ne acı... Ne kadar tahammülsüz ve işgalci ilişkiler kuruyoruz, keşfedilecek hiçbir şey kalmayıncaya kadar bitiriyoruz birbirimizi. Oysa mutluluk aracının yakıta ihtiyacı yoktur. Birilerini bir şeyleri yakmak, harcamak gerekmiyor bu yolda ilerlemek için. Tek yapmamız gereken kapıyı aralamak ve birazcık teslimiyet. Bir gün bir yerde birine sarılıp, kalbinin sesini duyarsanız, iyi dinleyin... Mutlu olmanın ritmi işte budur...


Tanrım, bu sesi seviyorum...

Sınırlarda / Sınırlarla Yaşamak

Pencereden baktığında görmeyi umduğun manzarayı çiz…

Kaç gündür yok başka düşünce aklımın koridorlarında. Ağaçların bile yetişirken iki kere düşündüğü bi coğrafyaya öğrenci yetiştirmek için kalktım geldim binlerce kilometre. Daha kaymakamlığın kapısından girerken çantalarımın, üzerimin didik didik aranmasıyla başladı hikayem.

                Daha birkaç gün önce  gitmenin kalmaktan daha kolay olduğu üzerine kurduğum cümlelerin hepsi anlamını yitirdi birden. Birilerini, bir şeyleri bir yerlerde bırakmak çok koydu bu sefer . Kafanın içindeki onca soruya rağmen önüne değil  de geriye baktığın zamanların da mı yaşanması gerekiyormuş? Belki de…  Fakat hayattan almam gereken derslerin hepsini genç yaşta mı almalıyım; bu kadar çok gidişi,  bu kadar çok özlemi, bu kadar çok eziyeti  erkenden yaşayıp erkenden mi olgunlaşmalıyım, hemen mi büyümeliyim?

Hayat kızgın boğa, ben kırmızı pelerin…

                Yine başa döndü bu dünya… On dokuz senedir okullardan uzak kalmadım. Okullardan uzak kalmamak için hep bir şeylerden uzak kaldım. Seçimlerime küfretmiyorum ama  bahtımın neden bu kadar  karşımda olduğuna da şaşarak bakıyorum. Özenmek ve özlemek his dünyamın  en özlü, en köklü kahramanları oldu yıllardır. Hayatımın seyrini değiştirecek hamleler, satranç tahtamın atmış dört karesine girmiyor bir türlü, sınırlarla yaşıyorum…

                Belli bir saatten sonra sokağa çıkmanın tehlikeli olduğu bir yerde yapabileceğiniz çok da bir şey yok.  Sürekli dört duvar arasında kalmanın lehinize olduğu düşüncesi  burada bir müddet yaşamış herkesin zihnine yerleşmiş durumda. Dışarıda kalabileceğiniz zamanlar sınırlı, dışarıda kalabileceğiniz yerler sınırlı… Sınırlarla yaşamaya mecbur kalmış birisi için biçilmiş kaftan…

                İran sınırına otuz kilometre kadar uzağım, biraz da sınırlarda sınırlarla yaşayalım, hayırlısı…

Yok(muy)uz...?

Delice bir hasret bu

Ucu bucağı, soğuğu sıcağı, koynu kucağı olmayan

Özledim ile başlasam  bu şiire

Ağladımla bitirecek beni yanılgım

Öyle densiz ki kelimeler

Bir dizeyle bir beyit arasında

 Parmak uçlarımı yakar yangınım

Ve ben

Aşkı aşk diye seven adam

Yani ben

Çıkıp gözlerinin terasına

Bir sigara daha yakarım

Buğulansın diye ela gözlerin

Hani

Ağlatmayı bilen

Ağlamayı bilmeyen…

Delice bir serzeniş bu

Önünü yönünü, gününü dününü sormayan

Delice bir bekleyiş

Geleni gideni, arayanı soranı bulunmayan

Silinirse avuçlarından gözlerimin izi

Bir martının kanadından boğaza savur bizi

Üsküdar’da sabah olsun

Kız Kulesi saklayamazsa bu gizi

İki buçuk, otuz ve dokuz yüz

Takviminin arkasına bak

Yokuz biz

Yokuz…

Yokuz…

Yok muyuz?

özlem...

Neyi, ne zaman özlediğimi, özlemem gerektiğini bile bilemiyorum.Bir bakıyorum zaman tek bir kişi yada mekan için akıyor, sonra zaman ile birlikte o insan ve o mekan da akıyor. Sonra yine özlemeye başlıyorum ki canım sıkılıyor. "Yazdığım şiirler de canımı sıkıyor artık." Ne kadar sıkılgan bi adam oldum; uykusuz, aksi, nalet...Yoğunum, yorgunum, artık hiçbirşeyi özlemek istemiyorum. Demişti ki şair: "ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladık..."

Üstad'a saygılarımla...

"İyice yaklaştı bana büyük karanlık.
Artık ne kibri nazırın, ne katibin şakşağı.
Tas tas ışık döküyorum başımdan aşağı,
güneşe bakabiliyorum gözüm kamaşmadan.
Ve belki, ne yazık,
hatta en güzel yalan
beni kandıramıyor artık.
Artık söz sarhoş edemiyor beni,
ne başkasının ki, nede kendiminki."

Sözlerimden ne şarap akıyor gönlüne ne de şerbet

Sarhoş edemez zaten zamanı, kandıramaz

Zaten budur aşka davet

İnanacaksan gözlerime inan

Onlara da bakabilir misin gözlerin kamaşmadan…

Kanaat etmek...

Yaktığım sigaranın külüne bulandı düşlerim

Hepsi mat, hepsi gri

Yıllar geçti sanki

Eski yara açıldı yeniden

Ben geçemedim senden

Geçsem de kendimden

Aşkın fırtınalar ülkesinde kuzey yeli

Yanağımı okşayıp esti geçti

Dur diyemedim 

Oysa o kadar basitti

Olsun,

Arkandan bakıp kalmak da güzeldi…

Bizim Payımıza Düşen...

Bir ışık daha geçti ömrümden göz kırparak

Bir filmin son karesini sunuyor saki karatarak

Savruluyor sancılar kadehimi yırtarak

Sadece adımı sayıklayarak

Git…

Hayatımın odağındaki yerini kaybettiğini san ki,

Her gidişini kalbime attığın çiziklerden say ki,

Yaktığım her sigaranın ucunda sen de yan ki,

Masal burada bitsin sızlayarak…

Gözyaşlarım

Sana bu ayrılıktan bıraktığım öyle bir pay ki

Beddualarım bana dönecek onlara çarparak…

AŞK...

      Aşk denilen şeyin en güzel yanının vuslata ermek değil, firkat denizinde yüreğinin kaptanlığı ile devr-i alem-i hilkat olduğunu söylüyor usta şairler... Onlar mı çok kuvvetli yüreklere sahiptiler yoksa sorun bizde mi bilemiyorum. Sorun şurada gün gibi aşikar: Yürekler değişmediğine göre ya aşklar yada aşka bakışlar değişti. O zaman aradaki farkı en aza indiren kişi(seven), sevilenin yolunda daha çok acı çekerek pişiyor, aslında feleğin çarkından geçiyor...

Yedi cihan ötede bile insanoğlunun ortak paydası:
Aşk...
İlk insandan şu saniye içinde doğan son insana kadar her yüreğin

bir başka yüreğe eziyeti veya faydası:
Aşk...
Dingin bir denizde dalga dalga savrulan
Buz gibi bir çölde göç eden bir muhacir hesabı kavrulan:
Aşk...
Dur durak bilmez bir karmaşanın ortasında dur durak bilmez

 bir durak:
Aşk...
Karanlığın en koyusunda aydınlığa en yakın şafak:
Aşk...
Üzerine çok şey söylenen, şiirleşen, öyküleşen, efsaneleşen
Her gün sırrından bir parça daha veren
Her gün zırhından yeni bir kurşun geçen:
Aşk..

dost akşamından....

Arayana dert de çok tasa da

İçene mey de çok masa da

Gönül farkında olmasa da

Arayana bela da çok Mevla da

Yanana kömür de çok odun da

Gidene değeri yok kalanın da yolun da

Sağında yarin yemediğin solunda

Bu dünya sana da çok bana da

Aşk döngüsünde başlangıç da çok son da

Aşk süngüsünde kir de çok kan da

Teslim et önce kendini

Kendini de bulursun beyazla kara arasındaki farkı da

Yar giderse teselli de boş umut da

Onsuz karanlık da loş ışık da

Dostlar firak kurşununa çelik yelek olsa da

Aşığa karşı top da çok tank da

Aşktan yanan ateş de aynıdır buz da

Görmesini bilene dün de aynadır yarın da

Aşk virüsü girince savaş alanına

Hücrenin de ölümü yakındır zarın da

KÖRDÜĞÜM...

Eğer anlatabilseydim gördüğümü
İnan ki çözerdim aramızdaki kördüğümü...

gonca...

Mecnun'dan miras bana bu çöller, ayrılık ve zaman
Bin asırlık kasveti var bende bu hasretin
Çoğalmalı artık düşlerimde gonca güller ve o an
Realist ölür, romantik doğar ve sensizliği öldürürüm
Biliyorsun
Seni düşünürüm...

tuhaf-iye

Yeşil bir öpücük koy avucuma

Avurtlarım çöksün

Bırak yansın

Kanasın günlerim

Çoğalsın ömrümde ölümlerim

Bu gece bir tek sen varsın

Son nefesini vermeye hazırlanırken bir çağ

Bize kalan yasını tutmakken

Bir tomurcuk filizlenir şaşırırsın

Köklerinden bileklerine kadar

Bir çocuk gülümsemesi gizlenir, şaşırırsın…

İstasyon kalabalığı dağılır yavaş yavaş

Sen yarına giden son treni de kaçırırsın

Bize kalan bu gecede kalmakken

Mistik bir uçan halı seni düne götürür, şaşırırsın…

Dört yapraklı goncaya öykünürsün ara ara

Dört bucağı diken sarmaşıklar tarafından daha çok sarılırsın

Bize kalan kanamakken

Beyaz bir ten kanatları altına alır seni, şaşırırsın…

Sevinmeye başlar ellerin

Isınır giderek kış

Kat kat aynı ten tarafından daha çok sarılırsın

Daha çok daha çok…

O tenin içinde kımıldayamaz olur

Sıkışıp kalırsın

Dikene öykünürsün

Yine şaşırırsın…

ismin bulunma hali...

Bu gün yok mesai... Vücudumu dinlendirip kafamı yorduğum günlerden yine. Bin bir tilki gezerken aklımda misafir ediyor bin bir ayrı tilki onları. Ay şubat, mevsim bahar... Çıkmak zor geliyor yataktan, öyle sıcak öyle yapışkan. Orhan Veli geliyor aklıma: "Beni bu güzel havalar mahvetti, böyle havalarda ayrıldım evkaftaki memuriyetimden". Anlamsız bir gülümseme sallıyorum pencerenin bir köşesinden sızabilip o kadar yer varken tam gözüme vuran gün ışığına. Bir sigara yakıp çıkıyorum kapı önüne, duvar kenarına çöküp izliyorum mahalleliyi. Üc beş mahalleli kadın güzel havayı fırsat bilip atmış kendini sokağa. Beni görünce çağırdılar hemen, gittim. Şuradan buradan konuşuldu, dedikodu da yapıldı ki eğlenceliydi. Sonra birisi benim doğumumdan söz açtı. "O yıllarda araba yok ki, evde yaptırdı ebe doğumunu. Doğum bitip de seni annenin kucağına verdiklerinde radyoda Orhan Gencebay çalıyordu, ebe adi Orhan olsun dediydi." Ben çok sevdim bu hikayeyi, ismi ile müsemma, başlığı ile müsemma..

ba-kış...

Kavak yelleri değil bu başımda esen

Savaş çanları çınlıyor kulaklarımda

Sevgili mi şu karşımda ölen

Azrail mi iki kaşımın arasında?

Bu bahar başka bahar

Bahar değil kış

Bu bakış başka bakış

Bakış değil yakış

Firar ediyor gözlerinden ince bir ses

Misafir gibi ciğerlerimde aldığım her nefes

Ne kılıç ne hançer gerek bu canı almaya

Bir bakışın yeter kainatı durdurmaya…

kalansız yaşamak...

Kalansız bölünemedim hiçbir kez

Hep bir yanım sende kaldı

Ruhum yitik bir rüzgarda savrulurken

Diğer yarımı da gözyaşlarım yağmura saldı

Susarak sevmenin yangını

Severek susmanın sularına daldı.

Tenime değen gözlerin

Darağacındaki sözlerime engel

Dön gel diyemem sana

Günler sensizliğe atılan çengel.

Bu gece sesinin aksindeki  ölüşümün

Gözlerinin bebeğindeki gülüşümün intiharıydı

Şimdi sorma bende ne kaldı

Kalansız yaşamak bana Mecnun’dan miras kaldı…

yorumsuz...

Gün ortasında dalınca anılara

Tutunacak bir şey bulamıyorum

Tenime en yakışan dal kırılınca

Susuyorum

Susuyorum

Hasret dolduruyorum kadehe

İçiyorum kana kana

Boşalıyor kadeh

Aslında boş iken dolu duruyorum

Duru, yorgun bir şafağa yürüyorum

Günün ilk ışığı vurunca alnıma düşünüyorum da

Aslında diyorum

Yorum yok…