Zamanımızın çoğu bir şeyleri sevmek, sonra daha az sevmek, sonra sevmemek ve sonra nefret etmekle geçiyor. Bu kadar uğraştıktan sonra sonucun hep aynı olması ne acı... Ne kadar tahammülsüz ve işgalci ilişkiler kuruyoruz, keşfedilecek hiçbir şey kalmayıncaya kadar bitiriyoruz birbirimizi. Oysa mutluluk aracının yakıta ihtiyacı yoktur. Birilerini bir şeyleri yakmak, harcamak gerekmiyor bu yolda ilerlemek için. Tek yapmamız gereken kapıyı aralamak ve birazcık teslimiyet. Bir gün bir yerde birine sarılıp, kalbinin sesini duyarsanız, iyi dinleyin... Mutlu olmanın ritmi işte budur...
Tanrım, bu sesi seviyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder